[polska wersja poniżej]

Kornelia Dzikowska started as the author of large scale installations, such as “Spatial Action, Focused”, or the recent “Power Play” presented in the Ujazdowski Castle Centre for Contemporary Art several days before the outbreak of the pandemic, where she transformed the exhibition space into an inside of a trembling body.

Interested in the material and its capacities, limits of the domain of sculpture, which she expresses in various attempts to sculpt in water, Kornelia is mostly concerned with forms in space, she creates objects and installations. She does equally well with site-specific projects and she has experience with theatre work.

The exhibition in Pracownia Wschodnia is composed of several smaller pieces which gain a more intimate character. “Eaten self-portrait” is the first comprehensive exhibition of Kornelia’s in Warsaw that features works created in various circumstances and at various stages. Pieces gathered in the gallery space show a cross-section of her interests, while constituting a pretext for a separate statement. Her graduation piece opens the exhibition. It is a reflection on desire. Both the thirst whose quenching is essential for our survival, and the desire understood as a pursuit of certain notions which are not always good for us or possible to fulfil.

Kornelia shows her world which according to her is filled with symbols and patterns. Using a language typical for her – reserved yet suggestive, she talks about emotions which we usually hide. She reveals something and conceals something at the same time. Fear, shame, disappointment, hope. 

“Eaten self-portrait” is about constituting herself as a human being, and as an artist. It’s an expression referring to attempts at sensitivity and resilience to which she is subjected wanting to be her. Which, contrary to many stereotypes and notions, is not easy. Because artists, both women and men, continue to aspire to become a part of the world which rejects them in various ways, shaping new categories defining the 21st century, i.e.: success and failure. 

From naivety to maturity.  To tell the story, Kornelia uses body, mostly her own. She subjects herself to various experiments – she immerses herself in water, to later eat herself. “Eaten self-portrait” is also a look at Generation Y, the propaganda of success, and the consumer world which we cultivate, also fulfilling our desires. It is certain that every instance of consumption launches digestion.

Kornelia Dzikowska, born in 1990, graduated from the Faculty of Film Art Organisation of the Film School in Łódź in 2013. In 2016-2017 she studied at art faculties of Die Staatliche Akademie der Bildenden Künste, Stuttgart, and Die Universität der Künste, Berlin. She is a graduate of the Faculty of Sculpture at the Academy of Fine Arts in Warsaw in the studio of Roman Woźniak where she is currently finishing her PhD work. She was twice granted the scholarship of the Minister of Culture and National Heritage for remarkable artistic achievements (2015/2016 and 2016/2017). Kornelia is also the laureate of the Rectors’ Award at the international exhibition of the best graduate pieces of Fine Art Academies in Gdańsk (2018). Finalist of the competition “Hestia Artistic Journey” (2017) and international competition organised by Artmagedon “(Nie)Obecność”. In 2021, she received an art scholarship  of the President of the Capital City of Warsaw and completed a scholarship in Düsseldorfie related to the 100th anniversary of Joseph Beuys’ birthday. In recent years, she has had solo exhibitions in the Ujazdowski Castle Centre for Contemporary Art (“Power Play”, 2020), Galeria Miejska BWA in Bydgoszcz and Artists’ Colony in Gdańsk (“Notes on the Passage of Time”, 2020) and Zona Sztuki Aktualnej in Szczecin (“the deity of mine”, 2019). Her works are featured in both private and public collections, including POLIN Museum of the History of Polish Jews. She creates sets and costumes for numerous theatrical productions, including “Bunbury” dir. Kuba Kowalski in Theatr Wybrzeże, Gdańsk, “Radio Mariia” dir. Roza Sarkisan and “Flights” dir. Michał Zadara in Teatr Powszechny in Warsaw. Dzikowska’s approach assumes that what is unbelievable may turn out to be fact, the unreal can be real, and lie can become truth.

Kornelia Dzikowska zaczynała jako autorka instalacji dużej skali, takich jak „Działanie przestrzenne, skupione” czy ostatnie „Power Play” prezentowane w CSW Zamek Ujazdowski na kilka dni przed wybuchem pandemii, gdzie zmieniła przestrzeń wystawy we wnętrze drżącego organizmu.

Zainteresowana materiałem i jego możliwościami, granicami dyscypliny jaką jest rzeźba, czego wyrazem są różne próby rzeźbienia w wodzie, zajmuje się głównie formami w przestrzeni, tworzy obiekty i instalacje. Dobrze odnajduje się także w projektach site-specific oraz ma doświadczenie pracy w teatrze.

Wystawa w Pracowni Wschodniej jest stworzona z kilku mniejszych realizacji, które nabierają bardziej intymnego charakteru. „Autoportret zjedzony” to pierwsza przekrojowa wystawa Kornelii w Warszawie zestawiająca prace, które powstawały w różnych okolicznościach i na różnych etapach. Zebrane w przestrzeni Pracowni pokazują przekrój jej zainteresowań, równocześnie stanowiąc pretekst do osobnej wypowiedzi. Wystawę otwiera praca dyplomowa. Jest to refleksja o pragnieniu. Tak tym, którego zaspokojenie jest nam konieczne do przeżycia, jak i pragnienia rozumianego jako pogoń za wyobrażeniami, które nie zawsze są dla nas dobre lub możliwe do zrealizowania.

Kornelia pokazuje swój świat, który jej zdaniem jest przepełniony symbolami i schematami. Posługując się charakterystycznym dla siebie językiem, powściągliwym, ale sugestywnym, opowiada o emocjach, które na co dzień chowamy. Coś ujawnia i skrywa zarazem. Lęk, wstyd, rozczarowanie, nadzieję. 

„Autoportret zjedzony” jest o konstytuowaniu siebie jako człowieka, i jako artystki. Jest to wypowiedź odnosząca się do prób wrażliwości i wytrwałości jakim jest poddawana pragnąc nią być. Co wbrew wielu stereotypom i wyobrażeniom nie jest łatwe. Bowiem artystki i artyści ciągle aspirują aby stać się częścią świata, który ich na różne sposoby odrzuca kształtując nowe spojrzenie na kategorie definiujące XXI w., czyli: sukces i porażkę. 

Od naiwności do dojrzałości. Kornelia opowiada ciałem, głównie swoim. Poddaje się różnym eksperymentom — zalewa wodą, aby później się zjeść. „Autoportret zjedzony” to też spojrzenie na pokolenie Y, propagandę sukcesu i świat konsumpcyjny, który pielęgnujemy, także zaspakajając nasze pragnienia. Pewne jest, że każde spożycie uruchamia trawienie.

Kornelia Dzikowska, ur. 1990, ukończyła Wydział Organizacji Sztuki Filmowej w Państwowej Wyższej Szkole Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi w 2013 r. W latach 2016-2017 studiowała na wydziałach artystycznych Die Staatliche Akademie der Bildenden Künste w Stuttgarcie oraz Die Universität der Künste w Berlinie. Jest absolwentką Wydziału Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, pracowni Romana Woźniaka, gdzie obecnie kończy doktorat. Dwukrotnie otrzymała stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego za wybitne osiągnięcia artystyczne (2015/2016 oraz 2016/2017). Jest także laureatką Nagrody Rektorów na międzynarodowej wystawie najlepszych dyplomów ASP w Gdańsku (2018). Finalistka konkursu „Artystyczna Podróż Hestii” (2017) oraz międzynarodowego konkursu organizowanego przez Artmagedon „(Nie)Obecność”. W 2021 r. otrzymała stypendium artystyczne Prezydenta Miasta Stołecznego Warszawy oraz odbyła stypendium w Düsseldorfie w związku z 100. rocznicą urodzin Josepha Beuysa. W ostatnich latach miała solowe wystawy w Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski („Próba sił”, 2020), Galerii Miejskiej BWA w Bydgoszczy, Kolonii Artystów w Gdańsku („Notatki z upływu czasu”, 2020) oraz Zonie Sztuki Aktualnej w Szczecinie (“the deity of mine”, 2019). Jej prace znajdują się w kolekcjach prywatnych oraz publicznych, m.in. Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN. Tworzy scenografie i kostiumy do wielu realizacji teatralnych, m.in.: „Bunbury” w reżyserii Kuby Kowalskiego w Teatrze Wybrzeże w Gdańsku, „Radio Mariia” w reżyserii Rozy Sarkisan oraz „Bieguni” w reżyserii Michała Zadary w Teatrze Powszechnym w Warszawie. Podejście Dzikowskiej zakłada, że to, co „nie do uwierzenia” może okazać się faktem, nierealne może być rzeczywiste oraz kłamstwo może stać się prawdą.